Mijn ervaring als alleengeboren tweeling (AT)
Hoe ik de verborgen parels uiteindelijk wist te vinden
Wat opvallend was in mijn jeugd was dat ik de grootste moeite had met afscheid nemen. Van mensen, dieren, plekken, spullen… Voor mij was het destijds onverklaarbaar, waarom ik zo’n moeite had met loslaten. Zo gingen we met ons gezin jaarlijks op vakantie naar verschillende plekken in Oostenrijk. In een week tijd had ik al een band opgebouwd met de eigenaren van een pension/hotel. Bij vertrek en tijdens de terugreis naar Nederland was ik verdrietig, voelde ik de pijn van loslaten. Ik was ontroostbaar. De eerste keer dat ik dit bewust heb ervaren was ik ongeveer acht jaar oud.
connectie met mercedes
(Heilige drie-eenheid)
Mijn vader en ik hadden een passie voor auto’s. De Mercedes was onze favoriet, een gedeelde interesse. Ik weet nog goed dat ik op een dag thuis kwam en onze auto was verkocht. Ik had geen “afscheid” kunnen nemen, wat was ik boos op mijn vader. Dit duurde soms nog dagen, voordat ik hier weer bovenop was. Het was een worsteling om de boosheid te kunnen doorvoelen. Waarom had ik toch zo’n moeite om de auto los te laten? Ik begreep er helemaal niets van. Later kwamen de antwoorden…
Leven met de rem erop
Rond mijn vijftiende ontwikkelde ik een eetstoornis; anorexia. In die tijd was ik onwetend en onbewust waarom ik met deze ziekte te kampen had. Sterker nog, het drong niet tot mij door dat ik ernstig ziek was. Inmiddels is mij bekend dat veel alleen geboren tweelingen dealen met de ziekte van de dood; het onbewuste verlangen naar de ander.
Als ik nu terugkijk op deze periode lijkt het net of er een zware deken over me heen lag. Een periode waar ik de connectie met mijn hart compleet verloren was. Rond mijn twintigste herstelde ik van anorexia. Stap voor stap ging het weer beter met me. Totdat mijn vader plotseling overleed, ik was toen drieëntwintig jaar. Vanaf dat moment ben ik in een depressie geraakt. De verlieservaring in de buik van mijn moeder werd met deze gebeurtenis enorm getriggerd. Ik had het gevoel dat ik leefde met de rem erop, alsof ik gevangen zat in iets waaruit ik niet los kon breken…
Het missende puzzelstukje
Bij het aangaan van langdurige liefdesrelaties mocht ik telkens ervaren hoe intens het hartzeer voor mij was als de relatie over ging. Een onverdraagbaar gevoel van leegte en eenzaamheid. Gelukkig kwam het boek Verloren tweelinghelft in 2011 op mijn pad. Ik was toen vijfentwintig jaar. Dit heeft mij veel waardevolle inzichten gegeven. Omdat ik op dat moment midden in een rouwproces zat om het verlies van mijn vader was het op dat moment niet direct dé oplossing, maar wel een belangrijk puzzelstukje.
Deep dive
Mijn ontwaking is destijds gestart. Diepe dalen, hoge pieken. Een ware rollercoaster waar ik door heen mocht gaan. Daardoor werd mijn missie steeds helderder. Mijn hart wist wat de bedoeling was voor mij, echter mijn lichaam werkte niet mee en bracht mij tot stilstand. Dit gaf mij de kans om kritisch zelfonderzoek te doen. Zo ging ik mijn chronische klachten onderzoeken en de invloeden van buitenaf daarop. Ik raakte teleurgesteld in de reguliere zorg, zowel als cliënt en in mijn werk als verpleegster. Mijn bioritme was totaal verstoord geraakt en ik had het gevoel dat ik mijn autonomie weg gaf. Ik moest het anders gaan doen!
Onlangs werd ik gewezen op het boek: Ik wou dat ik twee hondjes was. Nu was ik er daadwerkelijk aan toe om aan de slag te gaan mijn ongeboren tweelingzus te herkennen en erkennen. Het boek kwam precies op het juiste moment op mijn pad.
Dit heeft bevrijdend gewerkt voor mij, het missende puzzelstukje had ik hiermee teruggevonden. De ‘zware deken’ loste zachtjes op en ik kon steeds meer de stappen zetten die nodig waren om mijn missie te vervullen; liefdevolle ondersteuning bieden aan het ontwaken van de mensheid.
De mooiste parels liggen het diepst
Als kind creëerde ik graag mijn eigen wereld waar ik me terug kon trekken. Later werd mij steeds duidelijker waarom ik het nodig had om mij af te zonderen in de landerijen, de stilte. Dankzij het pad wat ik mocht bewandelen ben ik gevormd tot wie ik nu ben. Van nature ben ik altijd al sterk verbonden geweest met de natuur en mijn intuïtie; mijn opgedane ervaringen en eigenwijsheid zijn dan ook de meest essentiële tools geweest voor de weg naar herstel.
Dat er op eigen kracht veel mogelijk is weet ik als geen ander. Ik heb geleerd dat er kracht in kwetsbaarheid zit. Meer ervaren (open staan) in de wereld betekent voor mij dat ik dit als een gave kan inzetten. Zo zie ik bijvoorbeeld snel het geheel en kan ik makkelijk verbanden leggen. Door het meemaken van o.a. verlieservaringen kan ik mij goed inleven in de ander. Dat is betekenisgeving. Door veel dieptepunten mee te maken ben ik ‘gerijpt’ om stevig te kunnen staan in de wereld. Zo hebben de ervaringen mij geholpen om te groeien en uit te zuiveren naar mijn meest pure, ware Zelf.
Stap voor stap heb ik de weg naar binnen gemaakt om uiteindelijk de verborgen parels te mogen vinden. Niet in de buitenwereld, waar ik ze dacht te vinden, maar diep in mezelf.
De mooiste parels ontdek je door eerlijk te zijn naar jezelf; elke dag weer. Het is een doorlopend, organisch proces wat bovenal confronterend is. Uiteindelijk werkt het bevrijdend, voor jezelf en je omgeving. Tal van hooggevoelige mensen heb ik al op weg mogen helpen naar het vinden van innerlijke rust en stabiliteit in het dagelijkse leven.
Fotocredits: Pauline Kuiper